Sin Gin Gin - No worries in Indonesian

Na een laatste saaie week op de uni was het zover! De midsemester break was daar en op woensdag 24 september vertrok ik naar Bali. Na een redelijke nacht op Sydney airport (de herinneringen aan dit vliegveld gaan er niet op vooruit, zie vorig blog) en een ronduit saaie vlucht landde ik op donderdagmiddag in Denpasar. Na langs de balie voor verkoop van visa, de balie voor het opgeven van goederen, de douane, de security scan, de paspoortstempel en de balie voor het opgeven van je reisinformatie te gaan (waarom makkelijk als het ook moeilijk kan) was ik een uur of twee verder en regelde ik een taxi naar mn voorafgeboekte hostel, een backpackersresort in hartje Denpasar. Helaas, booking.com liet me flink in de steek toen we eindelijk het hostel in een buiten (krotten)wijk van Denpasar vonden, wat een soort homestay bleek te zijn met letterlijk niets in de buurt.

Nu is het verkeer hier een verhaal opzich. De enige verkeerregel lijkt te zijn: toeten. Toeten als je gas geeft, toeten als je remt en toeten als je plotseling een weg inslaat en de rest van het verkeer afsnijdt. Ik wist van tevoren niet aan welke kant van de weg ze hier reden en om eerlijk te zijn wist ik het na de taxirit nog steeds niet. Zulke banale dingen als weghelften en rijbanen doen ze hier niet aan. Het gaat erom de weg zo optimaal mogelijk te benutten. Om de puntjes op de i te zetten sjeezen er overal tientallen scootertjes tussendoor die flink beladen zijn. Of het nu je jaarvoorraad water, je hangmattenverzameling of je vijf kinderen zijn: alles past. Toen het 11 jarig jongetje van mijn homestay de scooter opstartte om naar de minimart te gaan, vroeg ik dan ook vol verbazing of hij dat ding kon rijden. ‘no, you drive’ was het antwoord. Mensen, ik moet vol schaamte bekennen dat ik hem een besliste nee gaf en die 10 minuten naar de supermarkt ben gaan lopen.

Na een heuule lange nacht werd ik wakker en ging ik met de taxi op zoek naar beschaving: onze privé villa. (Voor de mensen die op dit moment een zwaar leven hebben, bekijk de foto’s alsjeblieft niet) Na een middagje chillen in de semi-infinity pool, cocktails drinken die de staff voor me maakte en een ervaring in de plaatselijke supermarket (wél een rij met 100 soorten kookolie, geen brood, groente of iets anders eetbaars) was de avond daar en kwam Roos aan!!! Na een heleboel meiden gegil en gekuffel maakt ik ook kennis met de rest van de groep: Lizzy, Janna en Joanie.“My fingers are stuck in the beer bottle”, “I forgot the name for Dutchland?” en ”What is in the monkey forest?” zijn enkele voorbeelden van onze hoogst intellectuele gesprekken. Om eten te fixen offerde ik me op om 10 km achterop de scooter bij de security guy te zitten en bij terugkomst zaten tegen alle verwachtingen in al mijn ledematen nog op de juiste plaats. Een dagje chillen in de villa compleet met masseur, blueberry pancakes en meidenfilms volgde. Op zondag gingen we naar Kuta beach en alhoewel het strand echt heel mooi was, de zon volop schijnde en het surfen echt awesome was, werd ik gek van de mensen die om de paar minuten aan je aant trekken waren om je iets te verkopen. Een simpele nee is hier niet genoeg helaas. Je hebt ook constant het idee dat ze je niet begrijpen op momenten dat hun dat goed uitkomt en dat je wordt afgezet. Het feit dat ze stroopwafels verkochten in de Starbucks maakte veel goed.

Op maandag vertrokken we per taxi naar Lovina. Helaas niet met de driver waarmee we de vorige avond een uur mee onderhandeld hadden. “Toevallig” had die afgebeld en “toevallig” hadden we opeens een taxi van het bedrijf van de manager van de villa. Onderweg stopten we bij de beroemde lake tempel en alhoewel het uitzicht schitterend was, ontwikkelden vijf witte meisjes zich al snel tot toeristen attracties en wilde iedereen ons aanraken en foto’s met ons nemen of van ons nemen terwijl we zaten te lunchen. Ongelofelijk irritant. Een stukje verder stopten we bij de GidGid waterfall wat ook heel indrukwekkend was. Twee watervallen kwamen naast elkaar naar beneden in een soort rotsomgeving. ’s Avonds in Lovina zijn we lekker uit gaan eten en hebben we daarna een cocktail of drie gedronken, waarna we op het zwarte strand zijn gaan liggen en naar de sterren hebben gekeken.

Op dinsdag moesten we heel vroeg op om tijdens zonsopgang in een bootje op het water dolfijnen te spotten. Alhoewel er niet heel veel dolfijnen waren hebben we er toch een aantal gezien. Daarna zijn we nog een uurtje gaan snorkelen boven een koraalrif: de halve cast van Finding Nemo zwom voorbij, waaronder een zwart/witte Nemo. Na een lekker ontbijtje aan het strand zijn we naar Ubud gegaan.

Hier hebben we ’s middags en ’s avonds het stadje een beetje verkend en lekker gegeten. Ubud is wat groter en toeristischer dus de mensen laten je meer met rust en dat is heel fijn. Op woensdag hadden we een fietstocht geboekt. Eerst stopten we bij een soort koffieplantage waar ze verschillende fruitsoorten en kruiden verbouwden zosls kaneel, vanille, papaya en passievrucht. Ook leerden we hoe ze hier de local luwak koffie probeerden. Het komt er op neer dat ze een koffieboon gebruiken die wordt opgegeten door een soort wezel en in hun maag wordt bewerkt en dan poepen ze hem uit en dan maken ze koffie. Die moesten we natuurlijk even testen:). Daarnaast kregen we een hele koffie en thee tasting met o.a. chocolade, vanille en kokoskoffie en mangostene, ginseng en gingerthee.

Na een ontbijt met een prachtig uitzicht op de vulkaan en het meer beklommen we onze mountainbike. Ik had een beetje mn twijfels over de fiets, vooral nadat de ketting er voor de tweede keer af lag en ik vol remde op een helling en alleen maar sneller ging, maar ook dat is Bali. Met af en toe meer kuil dan weg fietsten we door de rijstvelden en bergen en kleine hindoeistische dorpjes. (maak nooit de fout om aan je hindoeistische gids te vragen waarom er twee varkens bij de ingang van de tempel liggen wanneer dit blijkbaar overduidelijk koeien zijn)

Bij terugkomst in Ubud vonden Roos en ik dat we wel een spa/massage iets hadden verdiend en dit gaf Roos me dan ook als belated verjaardagscadeau!! We besloten om een koppelsarrangement te nemen omdat we dan van alles wat hadden. Tijdens de massage, scrub en facial ging alles goed maar nadat we klaar waren en helemaal onder de smurrie zaten hadden ze een rozenbad voor ons klaargemaakt waar we fijn met zn tweeën in konden weken onder het genot van fruit en gingerthee (die uiteindelijk in het bad belandde ieuw wat goor). Heerlijk romantisch..oeps:).

Na een hele korte nacht stonden Roos en ik om twee uur op voor een vulkaantour. Met de auto naar boven, ontbijt om 3 uur ’s nachts en toen een hike van twee uur de vulkaan op. En nu moet je je dus niet zo’n gezellig paadje voorstellen want daar doen ze hier niet aan. Het is gewoon diehard naar boven zien te komen door de rollende stenen, grind, los zand en flink veel vulkaanstof. De zonsopgang was wel een van de mooiste die ik had gezien en een luid gejoel steeg op toen de zon eindelijk als een neonroze bal tevoorschijn kwam. Ontbijt nummer twee werd gebakken in de stoom van de vulkaan en al snel zaten we met een gekookt ei in onze hand. Vervolgens was het weer twee uur naar beneden over de ‘easy road’ maar met een beetje betadine en een fantasie sandboard kom je er wel.

Vervolgens was het snel door met de shuttlebus naar Padang Bai en op de ferry naar de Gili Islands. Helaas was de ferry kapot maar na drie kwartier wisten ze de motor te fixen. Na 10 minuten lagen we op volle zee helaas weer stil met de onheilspellende klanken van een motor die niet wilt starten op de achtergrond dus de tocht duurde iets langer dan gepland. Uiteindelijk hebben we onszelf wat rust gegund en die avond en de dag erna niet heel veel gedaan dan op het strand gelegen en uit eten geweest. Gili is een mooi eiland maar wel wat viezer dan Bali. Zo wil je hier bv geen cocktail drinken omdat ze er spul in gooien waar je blind van wordt.

Op zaterdag zijn we met een boot naar de andere twee Gili eilanden gevaren en zijn we op verschillende plaatsen gestopt om te snorkelen. Het hoogtepunt waren de zeeschildpadden die onder de glazen bodem boot door zwommen en af en toe zelfs hun kopje boven water staken! Verder hebben we opnieuw genoten van een prachtige zonsondergang. Op maandag gingen we terug naar Ubud en hier hebben we nog het monkeyforest bezocht! De aapjes zijn ontzettend schattig en slim en weten precies hoe ze bijvoorbeeld een gestolen fles water moeten opendraaien. Zonnebrillen en oorbellen waren dan ook niet veilig. Na wat souvenirshoppen was het voor mij op naar het vliegveld! Na een broodje bij La Place (ja jullie lezen het goed) vertrok ik terug naar Australia.