Kia Ora Chief Jos
Blijf op de hoogte en volg Maartje
30 Januari 2015 | Nieuw Zeeland, Christchurch
Kia Ora allemaal! (oftewel welkom en moge jij en je familie voor altijd gezond en gelukkig zijn en we vonden het leuk en dankjewel en doei). Fantastisch hoe efficiënt de Maori taal is. Inmiddels zijn pap en ik al bijna 2 weken in Nieuw-Zeeland en zitten we op de ferry naar het zuidereiland. We verlaten het noordereiland met slechts kleine wond en kleerscheuren (blaren, kapotte schouder, ernstige aanvallen van hooikoorts, kapot sleutelgat, ingestort bedstuk, doorgescheurde blouse, gekrompen wandelsokken etc).
In de nacht van 2 op 3 januari landde papa eindelijk in Auckland en het was meteen als vanouds met een zwaar mislukte selfie naar het thuisfront. De derde werd ie dan ook meteen gevuurdoopt met een kilometerslange wandeltocht door Auckland en haar ‘highlights’. Nu moet ik zeggen mensen, Auckland is behoorlijk saai dus ik zal jullie niet vervelen met de details. Mentionwaardig is onze klim op Mount Eden, een actieve vulkaan in Auckland waar we de zon onder hebben zien gaan boven de skyline. De vierde zijn we onze baby, Karl-Louis, gaan ophalen bij Lucky Rentals. Hij had wat ondergewicht en niet alle organen zitten op de juiste plaats maar wat zijn we trotse ouders!
De eerste dagen hebben we het gebied boven Auckland verkend. Langs verschillende watervallen en strandjes kwamen we uiteindelijk aan in Cape Reigna, het noordelijkste puntje van New-Zealand, waar twee zeeën op elkaar botsen. Ook heb ik heel veel babyalbatrossen gespot, maar pap vond dat ze verdacht veel op zeemeeuwen leken. De volgende ochtend vertrokken we vanuit Paihia op een dolphincruise in the beroemde bay of islands. Schitterende uitzichten, volle zon, dolfijnen op 50cm afstand, witte strandjes, turqoise zee, voor op de boeg van het schip een plaatsje gekaapt en genieten maar. Wat hebben we het toch moeilijk zwaar mensen..
Vanuit Paihia zijn we een heel stuk naar beneden gereden omdat we de volgende dag het coromandel peninsula gingen bezoeken. Voor lezersgemak zou ik ervan uitgaan dat we letterlijk overal schitterende uitzichten hebben want anders moet ik dit zo vaak herhalen, daar wordt niemand vrolijk van (alleen wij). Eerst brachten we een bezoek aan Cathedral Cove, een van de boegbeelden van NZ, een grote rots in een turquoise zee voor een schattig strandje in een pittoresk baaitje, omgeven door mooigekleurde bomen. (:)) Daarna gingen we naar de hot water beach waar het water zo warm was dat je er niet in kon staan zonder je te verbranden. Het complete strand bestaat dus uit mensen die in hun eigen privékuilen op het strand liggen in een grote puzzel.
De dag daarna zakten we af naar Waitomo waar we een adventure tour door de grotten kregen. Klimmen, kruipen, zwemmen, glijden, springen, raften, pap kon zich helemaal uitleven. Het hoogtepunt was natuurlijk de miljoenen gloeiwormen die aan het plafond kleven en de grot als een sterrenhemel verlichten, echt een aanrader! ’s Avonds voerde Karl-Louis ons (langs Hobbiton, via Matarama en het beste Italiaanse restarant van het zuidelijk halfrond) naar Rotorua. Dit dorpje ligt te midden van zeer veel vulkanische activiteit: de geur van zwavel komt je tegemoet, uit alle putjes en bermen steigt damp op en iedereen heeft zijn eigen hotpool. Het dorpje zelf is ook erg schattig met grote parken en mooie gebouwen. ’s Avonds gingen we op een tour, waarbij we werden ontvangen in een Maoridorp. Op weg naar het dorp moest er een chief worden aangewezen uit de +/- 100 mensen en dit kon natuurlijk maar één iemand worden. Even later stond pap te neuzen met het opperhoofd (‘delen van de adem’), HIE en HA te roepen tijdens het uitvoeren van de traditionele oorlogsdans en leidde hij zijn tribe naar het diner. (ja echt, zelfs de volgende dag werd hij nog herkend als chief) Ik heb in ieder geval een topavond gehad. Foto’s op aanvraag:). Naast veel lachen hebben we natuurlijk ook wat geleerd over de gebruiken en geschiedenis van de maori’s en hebben ze ons traditionele dansen en liederen laten zien en horen waar je echt kippenvel van kreeg, zo indrukwekkend.
De volgende ochtend gingen we naar een thermal wonderland waar we door hartje vulkanisch gebied tussen de geisers doorliepen en hele indrukwekkende landschappen zagen. Het is moeilijk te beschrijven dus ik zal de foto’s voor zichzelf laten spreken. Ik vond het in ieder geval een van de mooiste dingen die we dusver hebben gezien! Die middag reden we door naar Lake Taupo en met vulkanen op de achtergrond en de zon hoog in de lucht hebben we ons lekker op het strand neergezet.
Op zondag was het zover.. de Tongariro crossing. 19.4km door een actieve vulkaan lopen, een van de mooiste wandelingen van de wereld. Nu ben ik geen held in klimmen (mama, knipoog) dus de eerste paar uur vielen me zwaar omdat het steil omhoog ging (blaren, vallen, koud, zieligzielig) maar met paps morele steun haalden we de top en het uitzicht over de vallei en de emerald lakes was onbeschrijfelijk. Voor fans: dit is Mount Doom, al is ie onherkenbaar in de films. Uiteindelijk waren we weer terug op de camping en hebben we de rest van de dag voor pampus gelegen.
Op maandag reden we naar Wellington waar we twee nachtjes zijn gebleven. We hebben lekker geshopt, gegeten, rondgelopen, de parlementsgebouwen bezocht, in Te Papa (het nationaal museum) rondgedwaald waar ik papa probeerde te verkopen in de Papa store, de haven gezien en met een cablecar de berg opgegaan met uitzicht op de skyline om via de botanische tuinen terug te wandelen. Ook hebben we hier kennis gemaakt met een vriendelijke kiwi buschauffeur wat resulteerde in een privé taxi rit in een out of service bus terug naar de camping. Op woensdagochtend namen we afscheid van het noordereiland en stapten we op de ferry om onze reis te vervolgen op het zuidereiland.
----- door technische problemen kon dit blog niet geplaatst worden en plaats ik het nu samen met het vervolgblog over Nieuw Zeeland ----
Op het zuidereiland begonnen we in Nelson, een schattig strandstadje met een leuke promenade. Vanaf daar reden we door naar Abel Tasman National Park, vernoemd naar de Nederlander die Nieuw Zeeland ontdekte (en het niet de moeite waard vond en doorvaarde, damn you). Hier besloten we de volgende dag een wandeltocht van 25 km te gaan maken (ik had immers nog niet genoeg blaren). Met de watertaxi vaarden we in een uurtje omhoog naar Bark Bay waar we door het water naar het strand waden en begonnen met lopen. Gelukkig klaarden de wolken op in de middag en werden we opnieuw verwend met schitterende uitzichten. Gouden baaitjes, turqoise zee, groen regenwoud, de volgende foto’s zijn niet geschikt voor mensen met jaloezievrees..
De dag erna was een lange rijdag omdat we helemaal naar beneden naar de gletsjers moesten. Uiteraard is het geen straf om alle landschappen te bewonderen vanuit de auto en met wat goede muziek kwam dat helemaal goed. De eerste dag in Franz Josef hebben we lekker wat rondgekeken en reden we naar Lake Matheson, een van de beroemde spiegelmeren. Helaas was het behoorlijk winderig en zagen we de spiegel dus niet goed. Ook boekten we voor de volgende dag een tour waarbij we met een helikopter naar de gletsjer zouden worden gebracht en daar 3 uur met échte spikes over de gletsjer zouden klimmen:). Vol excitement stonden we daar de volgende ochtend maar helaas moest de tour gecanceld worden door slecht weer. ..
Toen zijn we die dag naar Lake Wanaka gereden, een heel mooi érg blauw meer waar we lekker door het stadje zijn gewandeld en van de uitzichten hebben genoten. De dag erna reden we naar Queenstown, de adventure capital van de wereld maar hier konden we – opnieuw door slecht weer – niet skydiven en wildwaterraften in de regen is ook niet heel plezierig. Daarom reden we die avond al door naar Milford Sound. De weg voerde ons door het fjordland, met ongelofelijke uitzichten die je eigenlijk alleen maar als machtig kunt omschrijven. De ochtend erna gingen we op een Milford Sound cruise, een boottocht die tussen de fjorden voer. Vanaf hier zagen we ook robben op de stenen liggen, zagen we 1 miljoen grote en kleine watervallen en in de verte de besneeuwde toppen van de fjorden. Opnieuw: ik zal de foto’s voor zichzelf laten spreken.
Vanaf hier reden we de hele lange weg naar Lake Tekapo. De toeristengids beschrijft het meer als melkblauw en als je het ziet dan begrijp je waarom. Met de rood/bruine bergen erachter en dat enkele zeilbootje erop ziet het eruit als een ansichtkaart.
Hierna reden we all the way back naar Franz Josef om alsnog onze helikopter gletsjer tour te doen en yes! Deze keer ging die gewoon omhoog. Ik mocht zelfs voor in de helikopter naast de piloot zitten en het was zo ontzettend badass om op die gletsjer te landen! Vanaf daar klimden en klauterden en glibberden we over het ijs voor een paar uur en het landschap was echt adembenemend. Het was vooral heel leuk om al die verschillende landschappen binnen een paar dagen te hebben! Vervolgens was het weer met de helikopter terug naar Franz Josef om voor de allerlaatste keer in ons favoriete restaurant te eten!
Vanaf daar reden we door de Arthur’s Pass (die enkele dagen daarna compleet is afgebrand, lucky us) naar Kaikoura. Hier gingen we op een walvistocht, op zoek naar de giant sperm whale. Deze 20 meter lange, 60 ton wegende walvis zit hier vlak voor de kust omdat er een natuurlijke canyon in de zee zit daar. We hadden al snel geluk! Een walvis lag ongeveer 10 minuten aan de oppervlakte om zuurstof op te nemen en 100000 foto’s later dook hij met een spectaculaire “staart omhoog” naar beneden. Verder spotten we eindelijk eindelijk eindelijk een echte albatros (gilletje!). Om de tour helemaal compleet te maken, vaarden we langs een rots waar zeehonden en puppyzeehonden lagen - “baby” “zeehondjes” daar gaat ieder meisjes hart sneller van kloppen – en werden we nog vergezeld door de meest acrobatische dolfijnen dusver. Al met al een ontzettend geslaagde tour!
Toen was het alweer tijd om richting Christchurch te gaan. Deze stad is 4 jaar geleden getroffen door een aardbeving en dat zie je nog overal. Onze neef Dirk beschrijft het als een bouwput en daar heeft hij helemaal gelijk in. Overal staan gebouwen in de steigers en de bevolking heeft er nog steeds iedere dag mee te maken. ’s Avonds zijn we hier gaan uiteten met Dirk waarna we bij zijn familie werden uitgenodigd om op het erf te kamperen en de avond gezellig pratend door te brengen. Papa kon zijn “zummers” weer even ophalen en het was uiteindelijk harstikke leuk om te horen hoe de lokale bevolking hier leeft en omgaat met een stad die half in puin ligt. Toch vonden pap en ik Christchurch een van de leukste steden tot nu toe. Ook al is er veel kapot, de stad leeft wel en is mooi en open met veel groen overal. Op dinsdag was het helaas tijd om huiswaarts te gaan.. met pijn in ons hart namen we afscheid van de familie, van Karl Louis en uiteindelijk van het zuidelijk halfrond. Maar hoe erg ik deze landen ook ga missen.. het is toch ook wel heel fijn om na 32 uur aan te komen op Schiphol en herenigd te worden met mijn mama, broertje en zusje.
Ik wil iedereen bedanken die me al deze maanden heeft gevolgd! Tot schrijfs!
Heel veel liefs en Kia Ora,
Maartje
In de nacht van 2 op 3 januari landde papa eindelijk in Auckland en het was meteen als vanouds met een zwaar mislukte selfie naar het thuisfront. De derde werd ie dan ook meteen gevuurdoopt met een kilometerslange wandeltocht door Auckland en haar ‘highlights’. Nu moet ik zeggen mensen, Auckland is behoorlijk saai dus ik zal jullie niet vervelen met de details. Mentionwaardig is onze klim op Mount Eden, een actieve vulkaan in Auckland waar we de zon onder hebben zien gaan boven de skyline. De vierde zijn we onze baby, Karl-Louis, gaan ophalen bij Lucky Rentals. Hij had wat ondergewicht en niet alle organen zitten op de juiste plaats maar wat zijn we trotse ouders!
De eerste dagen hebben we het gebied boven Auckland verkend. Langs verschillende watervallen en strandjes kwamen we uiteindelijk aan in Cape Reigna, het noordelijkste puntje van New-Zealand, waar twee zeeën op elkaar botsen. Ook heb ik heel veel babyalbatrossen gespot, maar pap vond dat ze verdacht veel op zeemeeuwen leken. De volgende ochtend vertrokken we vanuit Paihia op een dolphincruise in the beroemde bay of islands. Schitterende uitzichten, volle zon, dolfijnen op 50cm afstand, witte strandjes, turqoise zee, voor op de boeg van het schip een plaatsje gekaapt en genieten maar. Wat hebben we het toch moeilijk zwaar mensen..
Vanuit Paihia zijn we een heel stuk naar beneden gereden omdat we de volgende dag het coromandel peninsula gingen bezoeken. Voor lezersgemak zou ik ervan uitgaan dat we letterlijk overal schitterende uitzichten hebben want anders moet ik dit zo vaak herhalen, daar wordt niemand vrolijk van (alleen wij). Eerst brachten we een bezoek aan Cathedral Cove, een van de boegbeelden van NZ, een grote rots in een turquoise zee voor een schattig strandje in een pittoresk baaitje, omgeven door mooigekleurde bomen. (:)) Daarna gingen we naar de hot water beach waar het water zo warm was dat je er niet in kon staan zonder je te verbranden. Het complete strand bestaat dus uit mensen die in hun eigen privékuilen op het strand liggen in een grote puzzel.
De dag daarna zakten we af naar Waitomo waar we een adventure tour door de grotten kregen. Klimmen, kruipen, zwemmen, glijden, springen, raften, pap kon zich helemaal uitleven. Het hoogtepunt was natuurlijk de miljoenen gloeiwormen die aan het plafond kleven en de grot als een sterrenhemel verlichten, echt een aanrader! ’s Avonds voerde Karl-Louis ons (langs Hobbiton, via Matarama en het beste Italiaanse restarant van het zuidelijk halfrond) naar Rotorua. Dit dorpje ligt te midden van zeer veel vulkanische activiteit: de geur van zwavel komt je tegemoet, uit alle putjes en bermen steigt damp op en iedereen heeft zijn eigen hotpool. Het dorpje zelf is ook erg schattig met grote parken en mooie gebouwen. ’s Avonds gingen we op een tour, waarbij we werden ontvangen in een Maoridorp. Op weg naar het dorp moest er een chief worden aangewezen uit de +/- 100 mensen en dit kon natuurlijk maar één iemand worden. Even later stond pap te neuzen met het opperhoofd (‘delen van de adem’), HIE en HA te roepen tijdens het uitvoeren van de traditionele oorlogsdans en leidde hij zijn tribe naar het diner. (ja echt, zelfs de volgende dag werd hij nog herkend als chief) Ik heb in ieder geval een topavond gehad. Foto’s op aanvraag:). Naast veel lachen hebben we natuurlijk ook wat geleerd over de gebruiken en geschiedenis van de maori’s en hebben ze ons traditionele dansen en liederen laten zien en horen waar je echt kippenvel van kreeg, zo indrukwekkend.
De volgende ochtend gingen we naar een thermal wonderland waar we door hartje vulkanisch gebied tussen de geisers doorliepen en hele indrukwekkende landschappen zagen. Het is moeilijk te beschrijven dus ik zal de foto’s voor zichzelf laten spreken. Ik vond het in ieder geval een van de mooiste dingen die we dusver hebben gezien! Die middag reden we door naar Lake Taupo en met vulkanen op de achtergrond en de zon hoog in de lucht hebben we ons lekker op het strand neergezet.
Op zondag was het zover.. de Tongariro crossing. 19.4km door een actieve vulkaan lopen, een van de mooiste wandelingen van de wereld. Nu ben ik geen held in klimmen (mama, knipoog) dus de eerste paar uur vielen me zwaar omdat het steil omhoog ging (blaren, vallen, koud, zieligzielig) maar met paps morele steun haalden we de top en het uitzicht over de vallei en de emerald lakes was onbeschrijfelijk. Voor fans: dit is Mount Doom, al is ie onherkenbaar in de films. Uiteindelijk waren we weer terug op de camping en hebben we de rest van de dag voor pampus gelegen.
Op maandag reden we naar Wellington waar we twee nachtjes zijn gebleven. We hebben lekker geshopt, gegeten, rondgelopen, de parlementsgebouwen bezocht, in Te Papa (het nationaal museum) rondgedwaald waar ik papa probeerde te verkopen in de Papa store, de haven gezien en met een cablecar de berg opgegaan met uitzicht op de skyline om via de botanische tuinen terug te wandelen. Ook hebben we hier kennis gemaakt met een vriendelijke kiwi buschauffeur wat resulteerde in een privé taxi rit in een out of service bus terug naar de camping. Op woensdagochtend namen we afscheid van het noordereiland en stapten we op de ferry om onze reis te vervolgen op het zuidereiland.
----- door technische problemen kon dit blog niet geplaatst worden en plaats ik het nu samen met het vervolgblog over Nieuw Zeeland ----
Op het zuidereiland begonnen we in Nelson, een schattig strandstadje met een leuke promenade. Vanaf daar reden we door naar Abel Tasman National Park, vernoemd naar de Nederlander die Nieuw Zeeland ontdekte (en het niet de moeite waard vond en doorvaarde, damn you). Hier besloten we de volgende dag een wandeltocht van 25 km te gaan maken (ik had immers nog niet genoeg blaren). Met de watertaxi vaarden we in een uurtje omhoog naar Bark Bay waar we door het water naar het strand waden en begonnen met lopen. Gelukkig klaarden de wolken op in de middag en werden we opnieuw verwend met schitterende uitzichten. Gouden baaitjes, turqoise zee, groen regenwoud, de volgende foto’s zijn niet geschikt voor mensen met jaloezievrees..
De dag erna was een lange rijdag omdat we helemaal naar beneden naar de gletsjers moesten. Uiteraard is het geen straf om alle landschappen te bewonderen vanuit de auto en met wat goede muziek kwam dat helemaal goed. De eerste dag in Franz Josef hebben we lekker wat rondgekeken en reden we naar Lake Matheson, een van de beroemde spiegelmeren. Helaas was het behoorlijk winderig en zagen we de spiegel dus niet goed. Ook boekten we voor de volgende dag een tour waarbij we met een helikopter naar de gletsjer zouden worden gebracht en daar 3 uur met échte spikes over de gletsjer zouden klimmen:). Vol excitement stonden we daar de volgende ochtend maar helaas moest de tour gecanceld worden door slecht weer. ..
Toen zijn we die dag naar Lake Wanaka gereden, een heel mooi érg blauw meer waar we lekker door het stadje zijn gewandeld en van de uitzichten hebben genoten. De dag erna reden we naar Queenstown, de adventure capital van de wereld maar hier konden we – opnieuw door slecht weer – niet skydiven en wildwaterraften in de regen is ook niet heel plezierig. Daarom reden we die avond al door naar Milford Sound. De weg voerde ons door het fjordland, met ongelofelijke uitzichten die je eigenlijk alleen maar als machtig kunt omschrijven. De ochtend erna gingen we op een Milford Sound cruise, een boottocht die tussen de fjorden voer. Vanaf hier zagen we ook robben op de stenen liggen, zagen we 1 miljoen grote en kleine watervallen en in de verte de besneeuwde toppen van de fjorden. Opnieuw: ik zal de foto’s voor zichzelf laten spreken.
Vanaf hier reden we de hele lange weg naar Lake Tekapo. De toeristengids beschrijft het meer als melkblauw en als je het ziet dan begrijp je waarom. Met de rood/bruine bergen erachter en dat enkele zeilbootje erop ziet het eruit als een ansichtkaart.
Hierna reden we all the way back naar Franz Josef om alsnog onze helikopter gletsjer tour te doen en yes! Deze keer ging die gewoon omhoog. Ik mocht zelfs voor in de helikopter naast de piloot zitten en het was zo ontzettend badass om op die gletsjer te landen! Vanaf daar klimden en klauterden en glibberden we over het ijs voor een paar uur en het landschap was echt adembenemend. Het was vooral heel leuk om al die verschillende landschappen binnen een paar dagen te hebben! Vervolgens was het weer met de helikopter terug naar Franz Josef om voor de allerlaatste keer in ons favoriete restaurant te eten!
Vanaf daar reden we door de Arthur’s Pass (die enkele dagen daarna compleet is afgebrand, lucky us) naar Kaikoura. Hier gingen we op een walvistocht, op zoek naar de giant sperm whale. Deze 20 meter lange, 60 ton wegende walvis zit hier vlak voor de kust omdat er een natuurlijke canyon in de zee zit daar. We hadden al snel geluk! Een walvis lag ongeveer 10 minuten aan de oppervlakte om zuurstof op te nemen en 100000 foto’s later dook hij met een spectaculaire “staart omhoog” naar beneden. Verder spotten we eindelijk eindelijk eindelijk een echte albatros (gilletje!). Om de tour helemaal compleet te maken, vaarden we langs een rots waar zeehonden en puppyzeehonden lagen - “baby” “zeehondjes” daar gaat ieder meisjes hart sneller van kloppen – en werden we nog vergezeld door de meest acrobatische dolfijnen dusver. Al met al een ontzettend geslaagde tour!
Toen was het alweer tijd om richting Christchurch te gaan. Deze stad is 4 jaar geleden getroffen door een aardbeving en dat zie je nog overal. Onze neef Dirk beschrijft het als een bouwput en daar heeft hij helemaal gelijk in. Overal staan gebouwen in de steigers en de bevolking heeft er nog steeds iedere dag mee te maken. ’s Avonds zijn we hier gaan uiteten met Dirk waarna we bij zijn familie werden uitgenodigd om op het erf te kamperen en de avond gezellig pratend door te brengen. Papa kon zijn “zummers” weer even ophalen en het was uiteindelijk harstikke leuk om te horen hoe de lokale bevolking hier leeft en omgaat met een stad die half in puin ligt. Toch vonden pap en ik Christchurch een van de leukste steden tot nu toe. Ook al is er veel kapot, de stad leeft wel en is mooi en open met veel groen overal. Op dinsdag was het helaas tijd om huiswaarts te gaan.. met pijn in ons hart namen we afscheid van de familie, van Karl Louis en uiteindelijk van het zuidelijk halfrond. Maar hoe erg ik deze landen ook ga missen.. het is toch ook wel heel fijn om na 32 uur aan te komen op Schiphol en herenigd te worden met mijn mama, broertje en zusje.
Ik wil iedereen bedanken die me al deze maanden heeft gevolgd! Tot schrijfs!
Heel veel liefs en Kia Ora,
Maartje
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
